June 27, 2009

မတ္လ၏ ေႏြညမ်ား

“ဟယ္”
ခရီးေရာက္မဆိုက္ ေဒၚေလးရဲ႕ ရွည္လ်ားလွတဲ့ အံ့အားတသင့္ အာေမဋိတ္သံက ဆီးႀကိဳလိုက္တဲ့အျပင္ ေဘးမွာရွိေနတဲ့ ေမေမရဲ႕ ကြက္ခနဲပ်က္သြားတဲ့ မ်က္ႏွာတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေႏြ ေၾကာင္သြားသည္။
“ကေလးကို လာတြဲၿပီး အိပ္ရာထဲကို ပို႔ေပးလိုက္ပါ”
ေမေမက ေဒၚေလးကို လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ္ျငား ေႏြ လက္ခါျပလိုက္ရင္း ဗိုက္ကေလးကို ႏွိပ္ျပလိုက္သည္။
“ေၾသာ္ သမီး အေပါ့သြားခ်င္လို႔လား။ ေဒၚေလး ေခၚသြားလိမ့္မယ္ေလ။ ေမေမ အထုပ္ေလးေတြ ခ်လိုက္ဦးမယ္ေနာ္”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ကားေနာက္ခန္းမွ ဓာတ္ဘူး၊ ေရခြက္ အစံုထည့္ထားသည့္ ျခင္းေတြ အိတ္ေတြကို ေမေမနဲ႔ မမတို႔က ခ်ေနသည္။
ေၾသာ္ အိမ္ကို ျပန္ရမွာမုိ႔ ေပ်ာ္ေနခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္က ခုေတာ့လည္း တစ္မ်ဳိးပါလား။
ေႏြ ေတြေ၀ေနသည္။ စိတ္သြားတိုင္း မပါႏုိင္သည့္ ခႏ`ဓာကိုယ္ကို ေလးကန္စြာ သယ္ေဆာင္ရင္း ေဘးမွ တြဲထားသည့္ ေဒၚေလးကို အားနာစြာ ၾကည့္လိုက္သည္။
“သမီးေလး ေတာ္ေတာ္ေနေကာင္းသြားၿပီပဲ။ လာလာ၊ ၿပီးရင္ တံခါးေခါက္လိုက္ေနာ္။ ေဒၚေလး ဒီေရွ႕မွာပဲ ရွိေနမယ္”
ေႏြ အားယူကာ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ၀င္လိုက္သည္။ မွန္... မွန္ဘယ္မွာဘဲ။
“ေနမေကာင္းတဲ့လူက မွန္းမၾကည့္ရဘူး သမီးရဲ႕၊ မွန္ၾကည့္ရင္ ေရာဂါက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေပ်ာက္တတ္ဘူးတဲ့”
ေဆးရံုမွာရွိေနစဥ္တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမေမတို႔က မွန္မျပခဲ့။ ခု ေရခ်ဳိးခန္းထဲမွ မွန္ကေရာ။ ေႏြ မ်က္ေမွာင္ေလးတစ္ခ်က္ၾကဳတ္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ရင္ထဲမွ ပ်ဳိ႕အန္ခ်င္သလိုလို။ တံခါးကို အဆက္မျပတ္ ထုလိုက္သည္။
“သမီး ၿပီးၿပီလား”
အျပံဳးတစ္စႏွင့္ ေဒၚေလးက လွမ္းေမးလိုက္ေသာ္ ေႏြ ပါးစပ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပလိုက္သည္။
“အန္ခ်င္လုိ႔လား၊ သမီး အန္ခ်င္လို႔လား။ မအန္ပါနဲ႔ သမီးရယ္၊ မအန္ပါနဲ႔။ ေမေမ့ကိုသနားရင္ မအန္ပါနဲ႔”
လက္ထဲမွ အထုပ္တစ္ထုပ္ကိုပစ္ခ်ရင္း ေမေမ ေျပးလာေလသည္။ ေႏြ ကိုယ္ေလးကို ေတာင့္လိုက္ကာ လက္ဖ၀ါးထဲကို စာေရးဟန္ျပလိုက္သည္။
“ကေလး notepad ေပး”
မမကို ေမေမ လွမ္းေအာ္သည္။
“သမီး မအန္ခ်င္ပါဘူး ေမေမရယ္၊ ဒါေပမဲ့ အလုိလို ပ်ဳိ႕ေနတယ္”
ေရးရင္း မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာသည္။
“သမီး လွဲခ်င္တယ္၊ အိပ္ရာထဲ ပို႔ေပးပါ”


ေန႔လယ္ 11 နာရီ 40 မိနစ္။

သူနာျပဳဆရာမေလးႏွစ္ေယာက္ ေရာက္လာကာ ေႏြ႕ကို လာေခၚသည္။ ေမေမက ေႏြ႕လက္ဖ၀ါးေလးကို ဆုပ္ထားသည္။
“အ၀တ္အစားေတြ ခၽြတ္လိုက္ပါေနာ္၊ ၿပီးရင္ ဒီဟာေလး ၀တ္ေပးပါ”
ေမေမက ေႏြ႕ထံလွမ္းေပးေသာ အစိမ္းေရာင္၀တ္ရံုရွည္ႀကီးကို လွမ္းယူကာ ေႏြ႕ကို ၀တ္ေပးသည္။
“အို အကုန္ခၽြတ္ရမွာရွင့္၊ ဒီ၀တ္ရံုတစ္ထည္ပဲ ၀တ္ေပးပါ”
သူနာျပဳဆရာမေလးစကားကိုၾကားေတာ့ ေႏြ တြန္႔သြားသည္။ ေမေမ့ကိုပင္ ရွက္ရြံ ႔ဟန္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေမေမက စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈမ်ားၾကားက ျပံဳးျပလိုက္ေသးသည္။
“သမီး ဘာမွမေၾကာက္နဲ႔ေနာ္။ ဆရာ၀န္ႀကီးက အရမ္းေတာ္တာ။ ခုတင္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ သမ`ဗဳေဒ`ဓ ရြတ္ေနေနာ္သမီး”
“ရပါၿပီ၊ ကၽြန္မနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ”
သူနာျပဳဆရာမေလးေခၚေဆာင္ရာေနာက္ လိုက္သြားေသာ ေႏြ႕ေျခလွမ္းမ်ား သာမာန္ထက္ ပိုမုိေတာင့္တင္းေနတာ ေမေမသိသြားမွာစိုးသျဖင့္ ေႏြ ခပ္သြက္သြက္လွမ္းလိုက္သည္။
“ေခါင္းအံုးကို ဖယ္လိုက္”
“ေအာက္ဆီဂ်င္ဘူး အသင့္ျပင္”
“ေခါင္းစြပ္က မလံုဘူး၊ ဆံပင္ေတြ ထြက္ေနေသးတယ္ေလ။ အျမဲေျပာတယ္၊ ဆံပင္ကို စုခ်ည္ၿပီးမွ ေခါင္းစြပ္ စြပ္ပါလို႔”
မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ကာ ဘုရားစာရြတ္ေနပါေသာ္လည္း ၾကားေနရေသာ အသံမ်ားကို ဥေပကၡာမျပဳႏုိင္။ ရုတ္တရက္ ရင္ဘတ္အစံုေအးစက္သြားေတာ့ မ်က္လံုးကို ကပ်ာကယာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ရင္ဘတ္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေအးစက္စက္ စတီးလ္ျပားႏွစ္ခုကို ကပ္ထားတာ ေတြ႕ရသည္။ လက္ထဲကိုလည္း ေဆးထိုးအပ္ေတြ ႀကိဳးတန္းလန္းႏွင့္ ထိုးၾကသည္။ ရွဳပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း ေႏြ အားေလ်ာ့သလို ခံစားလာရသျဖင့္ မ်က္စိအစံုကို ဇြတ္မွိတ္လိုက္ျပန္သည္။
“ဒါ ေမ့ေဆးမဟုတ္ေသးဘူးေနာ္ သမီး၊ သမီး အားရွိေအာင္ ဆရာမႀကီးက ထိုးေပးမွာ”
ဆရာ၀န္မႀကီးတစ္ေယာက္က ညာလက္ထဲသုိ႔ ေဆးထိုးရန္ျပင္ဆင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။ ခုခ်ိန္ထိ ေႏြ႕ကို ခြဲစိတ္မည့္ ဆရာ၀န္ႀကီးကို မေတြ႕ရေသး။ လက္ဖ်ံမွ စူးခနဲ နာက်င္စြာ ခံစားလိုက္ရသည္။
“သမ`ဗဳေဒ`ဓ“
“အတၳ၀ီသင္စ”


“ေႏြ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား၊ ရတယ္ အန္တီ၊ သမီးတို႔ ေစာင့္ေနလိုက္မယ္ေလ။ အန္တီ ခဏနားလုိက္ေပါ့”

“ရပါတယ္ သမီးရယ္၊ သမီးေလးက အန္လို႔မရဘူးေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ အနားမွာ မျပတ္ေစာင့္ေနရတာ”
“ေၾသာ္ ဟုတ္။ ေႏြ႕ကို ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္တဲ့ေန႔က သမီးတို႔အရမ္းစိတ္ပူေနတာ။ သမီးတုို႔က မဟာၿမိဳင္ေဆးခန္းမွာ ေန႔လယ္ ႏွစ္နာရီမထိုးခင္ အမီ သြားေစာင့္ေနတာေလ။ ေအာ္ပေရးရွင္းခန္းထဲကေန 2 နာရီေလာက္ထြက္ၿပီး မဟာၿမိဳင္ကို ေရာက္မယ္ေျပာတာကိုး။ ေနာက္ ေရာက္မလာလို႔ ေဆးခန္းမွာ ၀င္ေမးေတာ့ ခုထိ သတိမရေသးလို႔ မလာေသးတာလို႔ေျပာေတာ့ တအားစိတ္ပူသြားတာ။ ဒီၾကားထဲ သူ႔ဖုန္း တတီတီကိုလည္း ျပန္ေျဖရေသးတယ္”
“ဟုတ္တယ္ သမီးရယ္၊ ဆရာ၀န္ႀကီးက 11 နာရီ 45 စၿပီး 2 နာရီေလာက္ဆို ၿပီးၿပီလို႔ ေျပာသြားတာ။ 3 နာရီလည္း ထြက္မလာ၊ 4 နာရီလည္း ထြက္မလာ။ အန္တီ့မွာ ရြတ္ရဖတ္ရတာလည္း စံုလို႔။ ေနာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္ႀကီးက ထြက္လာၿပီး မိန္းကေလးက အားနည္းတာေရာ၊ အားငယ္တာေရာ ေပါင္းၿပီး ခုထိ သတိမရေသးဘူး။ စိုးရိမ္စရာေတာ့ မရွိဘူး၊ အေမ ၀င္ၾကည့္လို႔ရတယ္ ေျပာလို႔ အန္တီ၀င္သြားေတာ့ သမီးက ခုတင္ေပၚမွာ လံုး၀သတိမရေသးဘူး။ 4 နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့မွ နည္းနည္းလႈပ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မ်က္စိက ေကာင္းေကာင္းမဖြင့္ေသးဘူး။ သမီး သတိရလား။ ေမေမ့ကို မွတ္မိလား၊ ျမင္လား ေမးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္အိပ္သြားတယ္။ သူနာျပဳဆရာမကေတာ့ ေမ့ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းမႏိုးေသးတာလို႔ေျပာတယ္။ အဲဒီေန႔က သား မပါဘူးေနာ္”
“ဟုတ္တယ္ အန္တီ၊ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီေန႔က ရံုးမွာ project အသစ္ စလုပ္ရတဲ့ေန႔။ အဲဒီမတိုင္ခင္ကတည္းက ႀကိဳသိေနရတာ။ project လုပ္ဖို႔ကေတာ့ ရက္ေျပာင္းလို႔မရဘူးေလ။ တျခား အဖြဲ႕၀င္ေတြလည္း ရွိေသးေတာ့။ မျဖစ္မေန ကၽြန္ေတာ္ ပ်က္လိုက္ရင္ ရေပမဲ့ ေႏြကလည္း နင္ မလာပါနဲ႔။ project ၿပီးရင္သာ ငါ့ကို ျပန္ရွင္းျပဆုိလုိ႔ မလာေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ရံုးကေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔ဆီ ဖုန္းဆက္ဆက္ၿပီး ေမးေနတာ။ ခုေရာ သူ ဘာစားလို႔ရလဲ။ ေဆးခန္းကေရာ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ျပရမွာလဲ အန္တီ”
“အင္း တစ္လခြဲေလာက္ထိကို ထမင္းမေျပာနဲ႔၊ အဖတ္ ဘာအဖတ္မွ စားလုိ႔မရဘူး။ ၾကက္သားကို ေပါင္းၿပီး အရည္ကိုေတာင္ ေရစစ္နဲ႔စစ္ၿပီးမွ တုိက္ရတယ္။ အနည္က ပါတဲ့ အဖတ္ေလးေတာင္ စားလုိ႔မရဘူး။ အရည္ၾကည္ၾကည္ပဲ တိုက္ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ အစာမရွိေတာ့ ပူတာေပါ့သမီးရယ္၊ ေနကလည္း တအားပူ၊ မီးကလည္း မမွန္ေတာ့ ေန႔ခင္းဘက္ဆို အိပ္ရာထဲမွာ မေနႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ပိုက္ဖ်ာေလးခင္းၿပီး ၀င္ေနတယ္။ အန္တီ့မွာ အေအးပတ္မွာစိုးလို႔ ေျပာေနရေပမဲ့ သူ ဘယ္လုိမွမေနႏိုင္ေတာ့လည္း ေစာင္ေတြထပ္ခင္းၿပီး အဲဒီေပၚမွာ လွဲခိုင္းရတာပဲ။ ေဘးက ေၾကြျပားေတြကို လက္နဲ႔ပြတ္လိုက္၊ ေအာက္က ေစာင္လြတ္တဲ့ေနရာေလးကို လက္နဲ႔ပြတ္လိုက္နဲ႔”
“ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပံုမွန္လူေတြေတာင္ ေန႔ခင္းဆို အျပင္မထြက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပူတာ။ ဆရာ၀န္ႀကီးက မဟာၿမိဳင္မွာတုန္းက ဘာေျပာေသးလဲ အန္တီ၊ အကုန္ အုိေကတယ္တဲ့လား”
“အင္း သူက အားရတယ္လို႔ေျပာတယ္။ သမီးငယ္ ပထမဆံုး ေဆးခန္းသြားတဲ့အခ်ိန္ကို အန္တီ့ကို ျပန္ေျပာျပေသးတယ္။ အေမ ပါမလာဘူးလားေမးေတာ့ ေမေမ စိတ္မေကာင္းမွာစိုးလို႔ လုိ႔ေျပာတယ္တဲ့။ အဲဒါ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ရင္ ျဖစ္ႏိုင္မလား၊ ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ အစံုေပါ့။ ဆရာ၀န္ႀကီးက သမီးက အရမ္းလိမၼာတဲ့ ကေလးပဲ၊ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့။ သမီးက အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ။ တျခားသူဆို မလုပ္ေပးေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သမီးကိုေတာ့ လုပ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး ဘာေတြ လုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေျပာျပလိုက္တယ္တဲ့။ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ေတာ့ ေမေမ့ကို ေခၚလာခဲ့ဆုိၿပီး မွာလိုက္ရတယ္တဲ့”
“အင္း ဟုတ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းက သူ႔မ်က္ႏွာမေကာင္းလို႔ေမးေတာ့ ဘာမွမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ၿပီးေတာ့ နင့္မွာ စုထားတဲ့ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ေလာက္ရွိလဲတဲ့။ သမီးစိတ္ထင္ အန္တီ့ကို မေျပာဘဲ သူ႔ဘာသူ လုပ္လို႔ရရင္ လုပ္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ရွိတယ္။ သူ႔ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာကို အန္တီသိသြားလုိ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာ တအားေၾကာက္တယ္ထင္တယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အန္တီ ပိုၿပီးစိတ္မေကာင္းျဖစ္တာ။ သူက အေမကို အရမ္းခ်စ္တာေလ။ အဲဒီတုန္းက အန္တီက ဘုရားဖူး သြားဖို႔ ပိုက္ဆံေတြဘာေတြ သြင္းၿပီးၿပီ။ အဲဒီကိစၥ သိလုိက္ရေတာ့ မသြားေတာ့တာေတာင္မွ ေမေမ သြားပါ၊ ျပန္လာမွ လုပ္မယ္ ေျပာေသးတယ္။ ဆရာ၀န္က အတတ္ႏိုင္ဆံုး ျမန္ေလ ေကာင္းေလပဲလို႔ ေျပာတာေတာင္မွ။ ဒါနဲ႔ သားတို႔ သမီးတို႔လည္း ေဆးရံုတက္တုန္းကလည္း လာရ၊ အိမ္ကိုလည္း ခဏခဏလာရနဲ႔”
“ရတယ္ အန္တီ၊ ေႏြ႕ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္းတာပဲ။ သူျမန္ျမန္ေနေကာင္းပါေစလို႔ပဲ ဆုေတာင္းရတယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အန္တီလည္း သူ႔အတြက္ အခ်ိန္ရတိုင္း ရြတ္ဖတ္ေပးေနရတာပဲ။ အဓိ႒ာန္ေတြလည္း ၀င္တယ္။ သနားတယ္သမီးရယ္၊ ဘာမွလည္း မစားရ၊ စကားလည္း မေျပာရဆိုေတာ့။ သမီးတို႔ ခဏထိုင္ဦးေနာ္၊ အန္တီ ေအာက္မွာ သမီးႀကီးကို ေျပာစရာရွိလို႔”
“ရတယ္ ရတယ္ အန္တီ၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သြားပါ”


“ေႏြ၊ ဒါ နင့္အတြက္ ဆုေတာင္းၿပီး လုပ္ထားတာ။ အားလံုးကို ငါကိုယ္တိုင္လုပ္ထားတာေနာ္။ ၿပီးေတာ့ ဒါက notepad။ နင္ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ၿပီးရင္ စကားမေျပာရဘူးဆိုေတာ့ ဒါက လိုအပ္မွာပဲ”
ေခါင္းရင္းဘက္ ရွိဳးေက့စ္ထဲမွ သူငယ္ခ်င္းေပးထားေသာ ၾကယ္ဘူးေလးကို ထုတ္ကာ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားကို အိပ္ရာေပၚ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ေဖာင္းေဖာင္းအိအိ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားက အေရာင္အေသြးစံုျဖင့္ ခ်စ္စဖြယ္ ေတာက္ပလ်က္။ ရုတ္တရက္ သတိရလိုက္မိသျဖင့္ notepad ကို ဆြဲယူလိုက္သည္။
“ေႏြ၊ နင့္အတြက္ ငါ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ စပ္ထားတယ္။ ဒီ notepad ထဲမွာ။ ဖတ္ၿပီး နင္ က်ိတ္ရယ္မေနနဲ႔ေနာ္”

အျမဲလုိလို
ၾကည္လင္တဲ့ အျပံဳး
တိတ္ဆိတ္စိတ္ၿငိမ္မႈနဲ႔
စိုးထိတ္တဲ့နင့္အၾကည့္ေတြက
ငါ့ခင္မင္မႈကို ဖဲ့ခ်ခဲ့တယ္။

တစ္ခါတစ္ရံ
အျပံဳးေတြဆိတ္သုဥ္း
တက္ၾကြလႈပ္ရွားမႈေတြနဲ႔
ထီမထင္တဲ့ နင့္အၾကည့္ေတြက
ငါ့စိတ္ေတြကို ညွိဳ႕ယူခဲ့တယ္။

ႏႈတ္ခမ္းနီ မဆိုးနဲ႔ေနာ္ဆိုတဲ့ ခ်စ္သူ
ႏႈတ္ခမ္းနီမေလးေနာက္ ပါသြားတဲ့ ပံုျပင္ေတြ
ဆံပင္ရွည္ထားပါလားဆိုတဲ့ ခ်စ္သူ
ဆံပင္ရွည္ေတြနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္မထားႏို္င္ခဲ့တာလည္းရွိသလို
အသံေတြရဲ႕ကေ၀ “စပီးယား” လည္း
သူ႔ခ်စ္သူ Dancer ေလးကို
အသံေတြနဲ႔ မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။

အရာရာဟာ ေနသားတက်ၿပီးဆံုးသြားမွာပါလို႔ေတြးတဲ့ေန႔
အဲဒီေန႔မွာ
မ်က္စိတ္ကို မွိတ္ စိတ္ကို ေသြးလုိ႔
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုၾကည့္
အရာရာဟာ ေနသားတက် ၿပီးဆံုးသြားပါလိမ့္မယ္။

သူငယ္ခ်င္းေလး
ငါ နင့္အနားမွာ အျမဲရွိခ်င္တယ္
နင္ရယ္ရင္ လိုက္ရယ္ဖို႔
နင္ငိုရင္ ေခ်ာ့ျမွဴဖို႔
နင္စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခါ အားေပးေျဖသိမ့္ဖို႔။

ေႏြ သည္ကဗ်ာေလးကို အႀကိမ္ေပါင္းမည္မွ် ဖတ္ၿပီးသည္ မသိ။
ေက်းဇူးပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္ဟု စိတ္ထဲက ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္လိုက္မိသည္။ တစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့... ေႏြ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တဲ့ အဲဒီတစ္ေန႔ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ေပါ့... သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ယွဥ္တြဲလမ္းေလွ်ာက္ရင္း သီခ်င္းေတြ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ဆိုလိုက္ခ်င္သည္။ အရင္တုန္းက မလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ အျပဳအမူမ်ဳိး ေႏြ ျပဳဖူးခ်င္သည္။ အရာရာကို စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ခံစားၾကည့္ခ်င္သည္။


“သမီးေဆးရံုတက္ေနတုန္းက မဂ`ဂဇင္းတိုက္က ဖုန္းဆက္တယ္။ ဆရာ “ေလး” တဲ့။ သမီးရံုးကိုဆက္ေတာ့ ေနမေကာင္းလို႔ ခြင့္ယူထားတယ္ဆိုလို႔ အိမ္ကိုဆက္လိုက္တာတဲ့။ ေဒၚေလးလည္း ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိတာနဲ႔ သမီးေနေကာင္းတဲ့အခါ ဖုန္းျပန္ဆက္ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္တယ္”
ေဆးပုလင္းကုိ လႈပ္ခါရင္းက ေဒၚေလး ေျပာသည္။ ၿပီးေနာက္ ခြက္ေလးထဲသုိ႔ ေဆးထည့္ကာ မီလီ အခ်ိန္အဆကို တိုက္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
“15 မီလီေသာက္ရတဲ့ေဆးက ပူရွိန္းရွိန္းနဲ႔လို႔ သမီးေျပာတယ္ေနာ္။ အဲဒါေကာင္းတာေပါ့ သမီးရဲ႕၊ ေဒၚေလးဆို ပူရွိန္းရွိန္း သိပ္ႀကိဳက္၊ ေနဦး သမီးအေမကို ေခၚလုိက္ဦးမယ္ ေဆးတိုက္ခိုင္းဖုိ႔”
ေျပာရင္း ေဒၚေလး ေအာက္ဆင္းသြားေတာ့ ေႏြ မဂ`ဂဇင္းတိုက္ကို သတိရသြားသည္။ ကဗ်ာ ပါလာလို႔မ်ားလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၀တၳဳလား။
ေမေမ့ကိုဖုန္းဆက္ခုိင္းရမည္။ ေႏြ စာမူေလးကို ျမင္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ သရုပ္ေဖာ္ပံုက ဘယ္လိုဆြဲထားမည္လဲ၊ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြေတာင္ ျမန္သြားသလိုလို။ ပြင့္အံက်မလာေသာ ကဗ်ာတစ္စကို ညည္းလိုက္စဥ္ ေ၀ဒနာကို ေႏြ လံုးလံုးေမ့ေလ်ာ့သြားေလသည္။
ရင္ထဲက အႏုပညာကုိ
ႏွလံုးသားနဲ႔ စာစီၿပီး
တိတ္ဆိတ္မႈ သံစဥ္ေပၚမွာ
စိတ္တြင္းက ခပ္ပါးပါးရြတ္ဆိုတယ္
ကဗ်ာက ရင္ဘတ္ထဲမွ အျပည့္အ၀ထြက္က်မလာခဲ့။ တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြ ေႏြ အကုန္မမွတ္မိေတာ့။ ေမ့ေဆးအရွိန္မေျပေသးရ်္မ်ားလားဟု သံသယ၀င္မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေႏြေရးခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာေတြ၊ ၀တၳဳေတြ အားလံုးကို ေႏြ႔ႏွလံုးသားထဲမွာ အကန္႔လိုက္ အကန္႔လိုက္ သိမ္းဆည္းထားသည္ပဲ။ အခ်ိန္မေရြး လိုအပ္သလို ထုတ္ယူစားသံုးသည္။ အရည္ၾကည္ၾကည္သာ ေသာက္ရၿပီး အဖတ္လံုး၀မစားရပါဘဲလ်က္ ေႏြ ေကာင္းမြန္စြာ အသက္ရွင္သန္ေနတာပဲမဟုတ္လား။ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ေတြကို ေႏြ ယံုၾကည္ကိုးစားသည္။ အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးသည္။ ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့အခ်ိန္ထိ ေႏြ လုပ္ႏိုင္သမွ်ေတြ လုပ္သြားခ်င္သည္။


အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ညမ်ားစြာထဲက တစ္ညမွာ ေႏြ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္ေသးသည္။
ထိုညက...
ေ၀ဒနာကို အျပင္းအထန္ခံစားရသျဖင့္ ေႏြ အိပ္မရ။ အခ်ိန္က ညဥ့္ႏွစ္ခ်က္ထိုးခါနီး။ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေမေမ့ကို ၾကည့္ကာ ေႏြ သနားေနမိသည္။
“ေမ ေမ”
ေႏြ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္သည္။ ရိွဳက္ႀကီးတငင္ငိုရင္းက အက်ယ္ႀကီးေအာ္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စိုးစဥ္းမွ်ထြက္မလာေသာ အသံက အိပ္ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္ကို ႏုိးထေစမည္တဲ့လား။ ေမေမ့ကို ႏႈိးလိုေသာ ဆႏၵလည္း ေႏြ႕ထံတြင္ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အလိုလိုေနရင္း လိႈက္တက္လာသည့္ ရင္ထဲက ၀မ္းနည္းမႈကိုမူ မေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္။ ဘာအတြက္လဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ေႏြ႕မွာ အေျဖမရွိ။ စိတ္ေသာကဆိုတာ မိမိ မယူရဘဲ တင္ေနတဲ့ အေၾကြးအတြက္ အတိုးေပး စုရျခင္းျဖစ္တယ္။
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြနဲ႔ ေလးလံၿပီးသား ဘ၀တစ္ခုကို အပို၀န္ေဆာင္မႈ မျဖစ္ေစနဲ႔ဟု စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ေႏြ ဖတ္ဖူးသည္။ Do not take life too seriously. You will never get out of it alive (ဘ၀ကို သိပ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေလးေလးနက္နက္ မခံယူပါနဲ႔။ အဲဒီအထဲက သင္ အသက္ရွင္ၿပီး ထြက္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး) တဲ့။ ဟုတ္သည္။ ေ၀ဒနာကို ေႏြ တြန္းလွန္ရမည္။ သူ႔ကို ခံစားေနလွ်င္ သူက ေႏြ႕ကို အႏိုင္ယူသြားမည္ေလ။ ေႏြ တျခားတစ္ခုခုကို စဥ္းစားဖို႔ျပင္သည္။ ဘာျဖစ္ႏိုင္မလဲ၊ ေႏြ ဘာကိုစဥ္းစားရမလဲ။ ေႏြ ေဖေဖ့ကို သတိရလိုက္သည္။ ဟိုးငယ္ငယ္က ေဖေဖနဲ႔အတူ ေလဆိပ္တာ၀ါေပၚမွာ တက္ထိုင္ၾကတာ အမွတ္ရသည္။ ခုေန အဲဒီေနရာေလးမွာသာ ထိုင္လ်က္ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔ တူတူေနေနရရင္ ေႏြ ေ၀ဒနာကို ေမ့ေလ်ာ့ေနႏိုင္ေကာင္းသည္။ မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ တျခားတစ္ခုကို စဥ္းစား၊ သို႔ေသာ္ ေႏြ ေဖေဖ့ကိုပင္ ထပ္မံသတိရမိသည္။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ့ရံုးခန္းျခံ၀င္းထဲက ဆီးခ်ဳိသီးေတြ ခူးစားၾကသည္။ ေဖေဖက ေရေဆးေပးသည္။ ဘာမွမဆုိင္ပါဘဲ ဆီးခ်ဳိသီးစားလိုက္ ေရခဲေရေသာက္လိုက္ႏွင့္ ျပံဳးေပ်ာ္ေနခဲ့ၾကသည္။ ရုတ္တရက္ ထိုင္းပန္းရနံ႔ သင္းသင္းေလးကို ရွဴရွိဳက္မိသလိုလို။ ေဖေဖက အျမဲေရစိမ္ေပးထားတတ္သည္ပဲ။ “သမီးေလးက ေလယာဥ္မယ္ေလးနဲ႔တူတယ္” သမီးေတြကိုခ်စ္လြန္းသျဖင့္ တစ္ခါဖူးမွ် မရိုက္ရက္ခ့ဲေသာ ေဖေဖ။ ရင္ထဲက တလွပ္လွပ္ လိႈက္တက္လာျပန္သည္။ မ်က္ရည္ေတြက ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္။ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ေႏြ ဘာကိုမွ်မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ အသံတိတ္ ေႏြ႕ရိႈက္သံေတြက ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ notepad ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ထားရင္း ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
2 နာရီ 45 မိနစ္၊ 3 နာရီ... လက္တံေတြ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေရြ႕လ်ားေနသည့္အလိုက္ ေႏြ႕လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြလည္း တစ္ခ်က္ခ်င္း လႈပ္ရွားေနသည္။ ေနာက္ဆံုး ေရးၿပီးသြားခ်ိန္မွာ ​ကဗ်ာေလးကို စ ဆံုး တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္လိုက္သည္။ အနည္းဆံုး အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ ေႏြ သက္သာရာရသြားသည္ပဲ။ ဒါ အႏုပညာရဲ႕စြမ္းအားပဲမဟုတ္လား။ ေခါင္းစဥ္ကို ေႏြ စဥ္းစားသည္။ စဥ္းစား မရ။ ေနာက္မ်ားမွေပါ့။ ခုေတာ့ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မပီျပင္ေသးခင္ ညတစ္ညကို ေကာင္းစြာပုံေဖာ္ရဦးမည္။ ခႏ`ဓာရွိရင္ ေ၀ဒနာရွိမယ္ ဟူရ်္ ေႏြ ၾကားနာဖူးသည္။ ယခုလည္း ခႏ`ဓာတည္သေရြ႕ မျမဲျခင္းတရားထဲမွာ ေႏြ လည္ပတ္ရဦးမည္ေလ။


မနက္က်လွ်င္ မဂ`ဂဇင္းတိုက္သို႔ သြားရမည္။ စာမူခ ႏွင့္ မဂ`ဂဇင္း သြားယူရန္ျဖစ္သည္။ notepad ေလးကို အိပ္ရာေဘးတြင္ ေထာင္လုိက္သည္။ ဟုိးတစ္ညက ေႏြေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာေလး ျဖစ္သည္။ ထိုကဗ်ာေလးကို မမွိတ္မသုန္ စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေတြ အေညာင္းကို ေႏြ ေစာင့္သည္။ ေႏြ အိပ္ခ်င္ပါေသးသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္စက္ျခင္း မဲ့၊ လႈပ္ရွားျခင္းမဲ့စြာျဖင့္ ေႏြ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ထိုစဥ္ နံေဘးမွာ အိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေမေမ့ထံမွ အသံထြက္လာသည္။ “သမီး အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား” တဲ့။ ေႏြက “ဟုတ္” ဟု ျပန္လည္ေျဖလိုက္ျငား ေမေမ့ထံမွ အသံမထြက္လာေတာ့။ ေမေမ ျပန္လည္အိပ္ေမာက်ေနေလၿပီ။ ေၾသာ္ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ေႏြ႕ကို ေမေမ စိတ္မခ်ႏုိင္ပါလား။ ရည္ရြယ္ခ်က္မရွိပါဘဲ ကဗ်ာတစ္စကို ေႏြ ညည္းလိုက္သည္။ စကားလံုးေတြက တုိးလ်လ်။ ႏြမ္းပါးေသာ အသံေတာ့မဟုတ္။ ေလးနက္မႈအျပည့္ပါေသာ၊ သို႔ေသာ္ ေႏွးေကြးလွေသာ ကဗ်ာရြတ္သံ။



ကုိယ့္ကို လူေတြက ေအးတယ္တဲ့
တကယ္ေတာ့ ေအးတာဟာ ၿငိမ္ဆိတ္ျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း
တစ္နည္း
ဘ၀အေပၚ အသံတိုးျပျခင္းပါ
တိတ္တိတ္ေနျခင္းဟာလည္း
ဘ၀ရဲ႕အသံကို ပိတ္လိုက္ျခင္း မည္တယ္
ကိုယ္ ေအးေအးေလးေနခ်င္ခဲ့တယ္
အစြန္းအစကေလးေတာင္မထြက္ဘဲ
အနားသတ္ညီညာတဲ့မ်ဥ္းထဲ ကိုယ္ေနထိုင္ခ်င္ခဲ့တယ္
ဒါေပမဲ့
အျမဲညံဆူေနတဲ့ကမၻာႀကီးထဲ
ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကို ပိတ္ၿပီး
က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ကိုယ္ေနထိုင္တယ္
ကိုယ္ တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

စကတည္းက ရယူလိုစိတ္မရွိတဲ့
ကိုယ့္အခ်စ္ရဲ႕ ရင္နင့္ေအာင္ရိုးသားခဲ့ျခင္းအေပၚလည္း
ဦးေႏွာက္အသိညာဏ္က နာက်င္စြာ လက္ခံခဲ့တယ္
ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တာ ဘာလဲ
တရားသေဘာအရ ရွိျခင္းဟာ ပ်က္ျခင္း
ဒီလိုနဲ႔
ကိုယ္ ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကိုပိတ္
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့အခန္းရဲ႕နံရံေတြဟာ
အေႏြးဓာတ္ကိုေပးပါတယ္
မျမင္ႏိုင္တဲ့ လက္တစ္စံုကလည္း
ကိုယ့္ကို ကာဆီးေပးပါတယ္
ဒါေပမဲ့
ကိုယ့္ႏွလံုးသားေအးစက္မႈကိုေတာ့ မလံုျခံဳေစခဲ့တာ အမွန္ပဲ
ဒီအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမဲ့မဟုတ္တဲ့ ေရာင့္ရဲျခင္းမ်ဳိးနဲ႔
ကိုယ္ ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကိုပိတ္
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

ကိုယ့္ႏွလံုးသားေစခိုင္းသလို ရင္ဖြင့္ခြင့္ရွိတဲ့
တစ္ခုတည္းေသာအရာအျဖစ္နဲ႔ ကဗ်ာေတြေရးခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဟာ
တစ္ခါတစ္ခါလည္း အရမ္းလူသားဆန္ေနတတ္ျပန္တယ္
ပိုင္းျခားတတ္တဲ့ အသိညာဏ္၊ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလံုးသား
မေသခ်ာမႈမ်ားနဲ႔
ၾကာေတာ့
ကိုယ္ ကဗ်ာေရးရမွာေၾကာက္လာတယ္
ရင္ထဲကလာတဲ့ စကားလံုးေတြ ရင္ထဲမွာ မ်ဳိခ်
ေျမႀကီးကလာတဲ့ လူေတြ ေျမႀကီးထဲ ျပန္သြားရ ဆိုတဲ့စကား ၾကားေယာင္ရင္း
ကိုယ္ ဘ၀ရဲ႕အသံေတြကိုပိတ္
တိတ္တိတ္ကေလးပဲ ေနပါတယ္။

ကဗ်ာရြတ္သံက ေႏွးသထက္ ေႏွးလာသည္။ ေနာက္ဆံုး တိမ္ ၀င္ ေပ်ာက္ ကြယ္။
ေႏြ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလၿပီလား၊ သို႔မဟုတ္ တိတ္တိတ္ကေလး ၿငိမ္ေနသလား ေႏြကိုယ္တိုင္ မေရရာေတာ့ပါ။

AddThis Social Bookmark Button


August 29, 2008

၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည

ပလတ္စတစ္ထိုင္ခံုေလးေပၚမွ ခႏၶာကုိယ္ကို ဟိုယိမ္းသည္ႏြဲ႕လုပ္လုိက္၊ ခါးမတ္လိုက္လုပ္လ်က္ မ်က္လံုးအစံုက ကြန္ပ်ဴတာဖန္သားျပင္ေပၚမွ မခြာသည့္ သမီးငယ္ကို ေဒၚယုယုႏြယ္ ျခင္္ေထာင္ထဲမွ ေငးေမာၾကည့္ေနမိသည္။ သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြ ဆိုးေမြ အားလံုးကို ရၾကတာ ဓမၼတာမဟုတ္ပါလား။ ေပ ၂၀ ပတ္လည္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ အေမတစ္ခု သမီးတစ္ခုဘ၀ကို စၾကၿပီဆုိကတည္းက ေဒၚယုယုႏြယ္ သမီးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ကိုယဥ္ထြန္း ဆံုးၿပီးကတည္းက အေဖမဲ့သမီးေလးရဲ႕ဘ၀... ဆရာ၀န္အမွတ္မမီရင္ အင္ဂ်င္နီယာပဲတက္ေပါ့ သမီးရယ္လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးေပမဲ့ ရိုးရိုးေမဂ်ာနဲ႔သာ ဘြဲ႕တစ္ခုရခဲ့တဲ့ သမီးေလးကို ေတြးမိတိုင္း ေဒၚယုယုႏြယ္ ရင္ထဲမေကာင္းျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ျငား သမီးကေတာ့ တစ္ခါမွ် မိခင္အေပၚ အျပစ္မတင္ခဲ့ဖူးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း သမီးအတြက္ တတ္ႏိုင္သမွ်ထက္ပို၍ ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ခဲ့မိသည္။
တစ္ေန႔လံုး အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ေမေမ့ကို အရမ္းသတိရေနတာ။ အိမ္မွာ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာဆိုၿပီး အေျပးလာခ်င္ခဲ့တာ... ေျပာရင္း ေ၀့တက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ဖံုး မ်က္လံုးအိမ္ႀကီးေတြနဲ႔အတူ မုန္႔ဘူးေလးကို လွမ္းေပးေတာ့ သမီးေလးကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ခဲ့ရဖူးသည္။ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္လာၿပီျဖစ္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ရင္မွာ အားငယ္မႈေတြ ျပည့္ေနတတ္ခဲ့ၿပီလားမသိ။ သမီး ခုလုပ္ေနတဲ့အလုပ္က မပင္ပန္းေပမဲ့ ၀ါသနာပါလွတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး ေမေမရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ေမေမ့ကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္ကားကုိ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ သမီး စင္ကာပူမွာ အလုပ္သြးလုပ္မယ္ေလ။ ေလာေလာဆယ္ ကြန္ပ်ဴတာတစ္လံုးေတာ့ လိုတယ္ ေမေမရဲ႕။ သမီး ဆြဲႀကိဳးနဲ႔ လက္စြပ္ ေရာင္းလိုက္မယ္ေနာ္။ အဲဒါေတြ မ၀တ္ရလို႔ သမီး ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးရွာႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ တစ္မ်ဳိးေပါ့။
ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပည့္ေနတဲ့ သမီးေလးကို ေဒၚယုယုႏြယ္ ပိတ္ပင္စကား မေျပာခ်င္ပါ။ မိခင္တစ္ေယာက္ ပီသစြာ အရန္သင့္ လမ္းခင္းမေပးႏိုင္ေပမဲ့ လမ္းထြင္ေနတဲ့သမီးေလးကိုေတာ့ စိုးစဥ္းမွ် အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစလိုပါ။ သမီးေလးေျပာခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းႏိုင္တဲ့အခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္မေနရင္ေတာင္ သမီးေလးအတြက္ စိတ္ေအးခဲ့ရရင္ပဲ ေက်နပ္ႏိုင္ၿပီမဟုတ္လား။
သမီး စာလုပ္ေနတာလား၊ အလုပ္က ယူလာတဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနတာလား
အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္တဲ့ ရီေ၀ေ၀မ်က္လံုးေတြနဲ႔အတူ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ေဒၚယုယုႏြယ္ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
အလုပ္ ေမေမရဲ႕၊ ကာဗာတစ္ခုကို ‘ဒီဇိုင္းလုပ္ေနတာ။ မ်က္စိေနာက္စရာ လႈပ္ခတ္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ရဘူး၊ ပံုေသပန္းခ်ီလိုလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုလို႔ လုပ္ခ်င္ရာ ေလွ်ာက္လုပ္ပစ္လိုက္ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သံုးေသာင္းေတာ့ ရမွာေပါ့၊ ဟဲဟဲ။
သမီးေလးက ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာေနေပမဲ့ အလုပ္တစ္ခုလုပ္တိုင္း စိတ္တိုင္းမက်မခ်င္း လုပ္တတ္တဲ့ သမီးေလးရဲ႕အက်င့္ကို သိၿပီးသားမုိ႔ သိပ္လည္း ညဥ့္မနက္ေစနဲ႔ဦး သမီး၊ မနက္က်လည္း အလုပ္ ဆင္းရဦးမွာမဟုတ္လား ဟု ေျပာရင္း ကိုယ္ကို တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းလွည့္လိုက္သည္။ ခုတေလာ ရာသီဥတု မမွန္ျခင္းေၾကာင့္လားမသိ၊ ခႏၶာႀကီးက ေဖာက္ျပန္ခ်င္ေန၏၊ ဟိုက နာ၊ သည္က က်င္ႏွင့္။
*
လူေတြရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ အိပ္မက္ေတြက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မတူညီႏုိင္ဘူး သမီး၊ အနည္း အမ်ား အနိမ့္ အျမင့္ ထုပမာဏေတြ ကြာသြားေပမဲ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အိပ္မက္ကို ရယူႏုိင္ခဲ့ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာၾကရတာပဲ။ သမီးလည္း သမီး အတိုင္းအတာနဲ႔ သမီးျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျပည့္စံုၿပီဆုိတဲ့တစ္ေန႔ ေမေမ့ဆီ အျမန္ျပန္လာခဲ့ေနာ္
ဘုရားရွိခုိးၿပီးတုိင္း ေမေမ့ရဲ႕လက္ေရးေလးေတြ စီထားတဲ့ သည္စာေလးေပၚကို ေႏြ အၾကည့္ေရာက္တတ္ျမဲ။
လူေတြဟာ ဘ၀အတြက္ ျပည့္စံုမႈေတြ ေတာင့္တၾကတယ္၊ ေတာင္းဆုိၾကတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တာေတြရၿပီး ျပည့္စံုမႈေတြရွိသြားရင္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၾကလိမ့္မယ္လုိ႔ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာကို လိုခ်င္တာလဲဆိုတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ ခံစားမႈအစစ္အမွန္ကို နားလည္ေအာင္ မႀကိဳးစားၾကဘဲ လမ္းလြဲလုိက္ရင္း သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြကို အလဟႆ ကုန္ဆံုးသြားခဲ့တယ္။ နားလည္ပါ သမီး၊ ႀကိဳးစားတဲ့သူတိုင္းအတြက္ ေနရာတစ္ေနရာ အျမဲရွိေနမွာပါ။ ေနတတ္ေအာင္ ေနဖို႔ လိုသလို ေနခ်င္တဲ့ေနရာ ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုတယ္ေလ။
ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္က ေျပာခဲ့တဲ့ ေမေမ့ရဲ႕စကားေတြက ေႏြ႕နားထဲမွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ၾကားေနရဆဲ။ မ်က္လံုးအစံုမွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာခဲ့သည္။ လမ္းစေပ်ာက္ေနေသာ အိပ္တန္းပ်ံငွက္တစ္ေကာင္၏ ေၾကကြဲမႈကို မည္သူမွ်သိၾကလိမ့္မည္မဟုတ္ပါ။
ထိုတစ္ညကိုေတာ့ ေႏြ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိေနဆဲ။ လုပ္လက္စအလုပ္ေတြကို မ်က္စိမွိတ္ ရပ္နားပစ္လိုက္ရင္း ေညာင္းကိုက္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေမေမ့ေဘးနား၀င္လွဲလိုက္ေတာ့ သမီး အိပ္ၿပီလား ဟု တစ္ခ်က္ညည္းရင္း ေမေမ ျပန္လည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ အေမွာင္ရိပ္က်ေန၍ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရေသာ္လည္း ေမေမ့ရဲ႕မ်က္ခြံေတြ အရင္လိုျပည့္ေဖာင္းမေနေတာ့တာ ေႏြ သတိထားမိလိုက္သည္။ ေလ်ာ့ရဲရဲပါးျပင္ေပၚမွာ ေစတနာ ေမတၱာေငြ႕မ်ား ယွက္၀န္းလႊမ္းဖြဲ႕ေနေသာ လိႈက္လဲသိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့သည့္ အျပံဳးေတြေၾကာင့္ ေမေမ့ရဲ႕ဇရာကို ေႏြ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့မိသည္လား။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အလိုဆႏၵေတြဆိုတာ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕႐ိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဦးေႏွာက္ထဲက ျဖစ္ေပၚလာရတာ။ အမ်ားစုက ကိုယ့္ရဲ႕ရင္ထဲက အစစ္အမွန္ လိုလားေတာင့္တမႈကိုေတာ့ ၾကည့္ျမင္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ့္လိုခ်င္တာေတြကိုရဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို စေတးပစ္ၾကရတယ္။ လိုခ်င္တာေတြ ရေတာ့ေကာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈရွိရဲ႕လား။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားလာရင္ ဆံုးရွံဳးရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕လာတယ္။ ပူပင္ေသာကေတြ ႀကီးမားလာတယ္။
ေမေမ ေျပာမထြက္ခဲ့တဲ့စကားေတြကို တစ္စတစ္စ ေႏြ သိျမင္လာခဲ့သည္။ ခဏေလးပဲ သည္းခံပါ ေမေမ။ ေႏြ ႀကိဳးစားပိုက္ဆံရွာၿပီး ေမေမ့ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာထားမွာပါလို႔ ဦးေႏွာက္တစ္ေနရာက လံႈ႕ေဆာ္ေနေပမဲ့ ႏွလံုးသာမွာေတာ့ တဆစ္ဆစ္နာေနခဲ့သည္။
ခလုတ္ေတြကိုႏွိပ္ေနတဲ့ ေႏြ႕လက္ေတြ သိသိသာသာ တုန္ယင္ေနသည္။ ဖုန္းလာကိုင္ပါ ေမေမ၊ ဖုန္းလာကိုင္ပါ။ ရင္ထဲမွာ ဘယ္ႏွႀကိမ္ ဘယ္ႏွခါ ဆုေတာင္းေနမိသည္ မသိ။ သမီးေလး ဆုိတဲ့ ေမေမ့ရဲ႕အသံ ၾကားလိုက္ရေတာ့ ေႏြ႕တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာ့ေခြသြားခ်င္ခဲ့သည္။ ေနမေကာင္းလုိ႔လားလို႔ တအားစိတ္ပူသြားတယ္ သမီးရယ္။ ေနေကာင္းတယ္မဟုတ္လား။ တစ္ပတ္ တစ္ခါပဲ ဆက္ပါ သမီးရယ္၊ သမီး ပိုက္ဆံကုန္ပါတယ္....
ေမေမဆက္ေျပာတဲ့စကားေတြကို ေႏြမၾကားေတာ့ပါ။ ေႏြမ်က္ရည္က်တာကိုသာ သိရင္ ေမေမပါ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငုိေနမယ္မွန္း ေႏြသိသည္။ ေမေမ့ကို ခ်စ္တယ္ေနာ္။ သမီးကို အရမ္းလြမ္းေနလား။ ေမေမတစ္ေယာက္တည္း အရမ္းပ်င္းေနမွာပဲ။ သမီးျပန္လာရင္ လာႀကိဳေနာ္၊ ဒါပဲေနာ္ ေမေမ။
ပလံုးပေထြးစကားေတြကို ဆိုရင္း လည္ေခ်ာင္းမွာ ဆုိ႔ေနသည္။ သမီးအတြက္ ရွိေနေပးပါ ေမေမရယ္။
..... ..... .....
မ်က္လံုးအစံုကို ျဖည္းေလးစြာဖြင့္လိုက္ရင္း မ်က္ႏွာၾကက္ဆီသုိ႔ အဓိပၸာယ္မဲ့စြာ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္းစိတ္သည္ ရင္ထဲသို႔ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္။ ေႏြ ငိုခ်င္သြားသည္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ခင္ခင္မင္မင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခ်င္သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမဲ့ ဟစ္ေအာ္ရယ္ေမာလိုသည္။ တကယ္ေတာ့ စကားေျပာေဖာ္ရဖို႔က ဘာမွ်မခဲယဥ္း။ ကမၻာရြာႀကီးရဲ႕ တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ ခုိနားရင္း မိတ္ေဆြရွာေဖြသူမ်ားႏွင့္ စကားေျပာႏိုင္သည္။ ၿငီးေငြ႕ေနသည့္ စိတ္အာရံုေတြကို ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုခံစားမႈမ်ဳိးကို ေႏြ မလိုခ်င္။ ေမေမ့ေပါင္ေပၚ ေခါင္းအံုး၍ ေမေမ ေခ်ာ့သိပ္သည့္ အိပ္ရာ၀င္ပံုျပင္၊ ေတးသီခ်င္းတို႔ကို နားဆင္ခြင့္မရရင္ေတာင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမေမ့ကိုယ္ေငြ႕ေလးနဲ႔ ထိစပ္ခ်င္ေနမိသည္။
လွဲေနရာမွ ထလိုက္ရင္း ျပတင္းေပါက္ဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားခဲ့သည္။ ေန႔တစ္ေန႔ ကုန္ဆံုးေတာ့မည့္အခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္သည္ မႈန္ပ်ပ်။ ေကာင္းကင္တြင္ အေမွာင္သည္ တိုး၀င္ျဖန္႔က်က္ ေနရာယူေနေလၿပီ။ သည္လိုအခ်ိန္ ေရာက္တိုင္း လူေတြအားလံုး အိပ္တန္းပ်ံငွက္ေတြလို ကိုယ့္ေနရာေလးဆီသို႔ ျပန္ၾကေရာ့မည္။ ဟိုမွသည္မွ သြားလာေနသူမ်ား... ႏြမ္းဖတ္ေနေသာ သူတို႔မ်က္ႏွာမ်ားေပၚတြင္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပည့္စံု၍ ျပံဳးရႊင္ၾကည္ႏူးေကာင္း ၾကည္ႏူးေနမည္။ ေနလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ႏွင့္ အေမွာင္ရိပ္က ဖံုးလႊမ္းလာသည္။ အေမွာင္သည္ တိတ္ဆိတ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ရာ။
ခပ္သြက္သြက္ေမာင္းႏွင္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကားေလးေပၚမွ ေႏြေလပူ တံလွ်ပ္မ်ားထံသို႔ ခံစားမႈအာရံု ကင္းမဲ့သူလို ေႏြ ေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ အမည္ေဖာ္မရသည့္ ေၾကာင့္ၾကစိုးရိမ္မႈ... မည္သည့္အရာမွ် ခံႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မည္မထင္ပါ။ သည္ေျမ၊ သည္ေနရာ၊ သည္အခန္းေလး... ေႏြ႕ရင္အံုသည္ တဒုန္းဒုန္းခုန္ေနသည္။ အခန္းေလးအတြင္းသို႔ ေႏြ ေျခလွမ္းလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္အိုတစ္လံုး၊့ စာၾကည့္စားပြဲတစ္ခုႏွင့္ ပန္းကန္စင္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာျမင့္ခဲ့ေသာ္လည္း မေျပာင္းလဲသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေႏြ႕မ်က္လံုးေတြ ေ၀၀ါးလာသည္။ ရင္ထဲမွာ မီးညြန္႔မီးစေတြ ထိုးဆြေနသည့္အလား ပူေလာင္စူးရွသြားသည္။ ရွဳိက္ႀကီးတငင္ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ပါသည္။ ေလသည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္ရင္း အခန္းအတြင္းသို႔ ေဆာင့္တိုး ၀င္လာခဲ့သည္။ အံတင္းတင္းႀကိတ္ထားေသာ္လည္း ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္ေတြ လိမ့္ဆင္းက်လာခဲ့သည္။
အျမင့္ဆံုးေနရာက လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ အရာအားလံုးဟာ သူ႔ေအာက္မွာ ျပားျပား၀ပ္ရွိေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕အရာေတြဟာ သူ႔အျမင္မွာ ေသးေကြးမႈန္၀ါးေနၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အျမင့္ဆံုးမွာရွိေနတဲ့သူနဲ႔ ေအာက္ေျခမွာ ရွိေနတဲ့သူတို႔ဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကြာျခားမႈမရွိပါဘူး။ အျမင့္ဆံုးေနရာမွာရွိတဲ့သူကိုလည္း ေအာက္ကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရင္ သူဟာ ပံုသဏၭာန္အားျဖင့္ ေသးငယ္ၿပီး သဲမႈန္တစ္မႈန္ေလာက္ပဲ ရွိမွာပါ။ ေမေမက ေျပာလက္စ စကားကိုရပ္ကာ ေႏြ႕ကိုၾကည့္လိုက္ရင္း ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ျပံဳးလိုက္သည္။ ထာ၀ရတည္ျမဲေနသည့္ ေႏြးေထြးမႈအျပံဳး။ ေမေမ့မ်က္ႏွာတြင္ အလိုရမၼက္မ်ားကင္းေ၀း၍ အျမဲတမ္း သိမ္ေမြ႕ေအးခ်မ္းေနစျမဲျဖစ္သည္။ ေမေမႏွင့္အတူ အေမွာင္လႊမ္းေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမွ်ာ္ကာ ေငးရီၾကည့္ေနမိသည္။ မိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲမွ အလင္းစက္မ်ားသည္ ျမဴေငြ႕ေတြထဲမွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေနၾကသည္။
သြားေတာ့ေလ သမီး တိုးတိုးေျပာသံ ၾကားလိုက္ရသည္။ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးရိပ္ ေႏြ႕ထံ ကူးစက္သြားသည္လား၊ ေႏြ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ျပံဳးလုိက္မိသည္။ ၾကည္လင္ေသာ အျပံဳး၊ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေသာ အျပံဳး။ ေႏြ ခုတင္ေလးေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။ ေမေမ့လက္ေမာင္းအိုေလးက ခါတုိင္းထက္ က်စ္လ်စ္ေနသေယာင္။ ေၾကာင့္ၾကပူပန္မႈ၊ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈ၊ အထီးက်န္ဘ၀ျဖင့္ အလိုမက်မႈမ်ား၊ ေလာဘ၊ ေဒါသႏွင့္ မာနမီးလွ်ံမ်ား အားလံုးကင္းၿငိမ္းလို႔ ေႏြ ခဏေလးပဲ ေမွးစက္ပါရေစ ေမေမ။



(တန္ဖိုးထားသူကို ေလးစားျခင္းအျပင္ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားတဲ့ အျမတ္တႏိုးစာမ်ားစြာထဲက ၀ိညာဥ္ကူးတဲ့ ည ဆိုတာေလး တစ္ခုကို လိုလားစြာ ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါ။ အိပ္မက္ မက္သူလို ေယာင္ယမ္းႏိုးထလာတာလားလို႔ ထင္ေကာင္း ထင္ႏုိင္ၾကေပမဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာမရွိပါဘဲ ခရီးတစ္ေထာက္နားရဦးမွာမို႔ တစ္ဆင့္စကားနဲ႔ စာေတြလိုက္ဖတ္ရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္လို႔....)



AddThis Social Bookmark Button


ရွိေနဆဲပါ ၾကယ္...  

June 02, 2008

ရွိေနဆဲပါ ၾကယ္...

တနဂၤေႏြတစ္ေန႔မွာ ဆရာက topic တစ္ခု ခ်ေပးတယ္။
ီDescribe an important thing in your life တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး essay တစ္ပုဒ္လည္း လက္တန္းခ်ေရးဖို႔ ၄၅ မိနစ္ အခ်ိန္ေပးတယ္။ ကြၽန္မဘ၀မွာ အေရးအႀကီးဆံုးဆုိတဲ့အရာကို မ်ားမ်ားစဥ္းစားဖို႔ မလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တိုင္း ကြၽန္မဦးေႏွာက္ထဲ၊ အ႐ိုးထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲထိ စြဲထင္ေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးပဲေပါ့။ ၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္အတိုင္းအတာဟာ သာမန္လူေတြအတြက္ေတာ့ ပိုလြန္းေနမွာျဖစ္ေပမဲ့ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အစပ်ဳိးေလာက္႐ံုပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ကြၽန္မဘ၀တစ္ခုလံုးကို ေျပာျပရမွာေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္၊ ကြၽန္မအသက္ ၈ ႏွစ္ သမီးက ရခဲ့တဲ့ လမ္းျပၾကယ္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ စကၠန္႔တုိင္း၊ မိနစ္တိုင္းမွာ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီး အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနခဲ့ပါတယ္။


*


၄၅ မိနစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကန္႔သတ္ခ်က္ကို Time's up ဆိုတ့ဲ ဆရာ့ရဲ႕အသံက အတည္ျပဳသတ္မွတ္လိုက္တဲ့အခါ ကြၽန္မတို႔အားလံုး ၿပီးဆံုးျခင္း အေနအထားကို ေရာက္ရွိေနပါၿပီ။


"First Row, Joanne"

ဆရာ့ရဲ႕မူအရ essay တစ္ပုဒ္ ေရးၿပီးတိုင္း တစ္ေယာက္စီ အလွည့္က် အတန္းေရွ႕ထြက္ၿပီး ကိုယ္ေရးခဲ့တဲ့ essay ကို တစ္တန္းလံုး ၾကားေအာင္ ရြတ္ျပရပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္မဟုတ္လို႔ အာရံုစိုက္ နားမေထာင္ခ်င္လို႔လည္း မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္ဖတ္ၿပီးသြားတုိင္း က်န္တဲ့ အတန္းသားေတြကို ဆရာက စိတ္ႀကိဳက္ လက္ညႇဳိးထိုးၿပီး ရြတ္ျပသြားတဲ့ essayို ကိုယ္နားလည္သလို ျပန္ေျပာခုိင္းတတ္တာမို႔ တစ္တန္းလံုးရဲ႕ အာရံုဟာ essay ရဲ႕ အႏွစ္သာရအေပၚမွာပဲ က်ေရာက္ေနတတ္ပါတယ္။


လူေတြရဲ႕ဘ၀မွာ အေရးႀကီးဆံုးပစၥည္း ဆုိတာေတြဟာ အမ်ဳိးမ်ဳိးပါပဲ။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေစ်းႏႈန္းသတ္မွတ္ခ်က္အရ တန္ဖိုး ျမင့္ၾကတာေပါ့။ တခ်ဳိ႕က လည္ဆြဲ တဲ့။ အခ်ိန္တိုင္းဆြဲထားတာ အိပ္ေနရင္ေတာင္ မခြၽတ္ဘူးလို႔ေျပာတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ အရုပ္၊ ေမြးပြရုပ္တဲ့။ တစ္ရုပ္ပ်က္သြားတဲ့အခါ ေနာက္တစ္ရုပ္ ခ်က္ခ်င္း၀ယ္တယ္။ အဲဒီအရုပ္မရွိရင္ မေနတတ္ေအာင္ ဘ၀မွာ အေရးပါသတဲ့။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း နားကပ္၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ကား တဲ့။ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ ကိုယ္မို႔ အားလံုးရဲ႕စိတ္ကူးေတြဟာ ကြၽန္မရဲ႕နားထဲမွာ ဆန္းသစ္ေနပါတယ္။ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ အေရးႀကီးဆံုးပစၥည္းေတြကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕နားထဲမွာ ၿငီးေငြ႕စရာ ျဖစ္ေနမလားပဲ။


ေရွ႕ဆံုးတန္းရဲ႕ အစြန္ဆံုးခံုက ငါးေယာက္ေျမာက္လူျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မအလွည့္ ေရာက္လာပါၿပီ။
"Melinda"

ဆရာ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ခန္႔ညားတဲ့အသံက တည္ၿငိမ္စြာ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။


ဆရာ့ကို ကြၽန္မ စာအုပ္ကေလးေပးလိုက္တဲ့အခါ ဆရာက ok ဟု ေျပာၿပီး စာအုပ္ကေလးကို ဖြင့္လွန္လိုက္ပါတယ္။

ကြၽန္မကိုယ္စား ဆရာက တစ္လံုးခ်င္း ေလးနက္စြာ ဖတ္ျပပါေတာ့တယ္။ ရင့္က်က္မႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ စာနာမႈတို႔ ျပည့္ေနတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕အသံဟာ တစ္တန္းလံုးရဲ႕ အာရံုကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကေတာ့ ကြၽန္မရဲ႕ essay ထဲမွာ အသက္၀င္လႈပ္ရွားလို႔ ေနပါတယ္။


တကယ္ေတာ့ ခုလို ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးကုိ အမ်ားသူငါေရွ႕မွာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခြင့္ရဖို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေမွ်ာ္လင့္ဖူးပါဘူး။

"My father gave me as my birthday present. He knew how the darkness and dreariness always got me down. What would have been more perfectly timed more attuned to my need"


ဆရာ့ရဲ႕အသံက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ကြၽန္မနားထဲကို ၀င္ေရာက္လာပါတယ္။ တကယ္ပါ၊ ကြၽန္မရဲ႕၀ိညာဥ္က ဆရာ့ကို ပူးကပ္သြားသလိုမ်ဳိး ကြၽန္မဟာ စိတ္ရွိလက္ရွိ တစ္ေၾကာင္းခ်င္း အားရစြာ ဖတ္ျပေနပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ႐ုပ္ရွင္တစ္ကား အေႏွးကြက္ျပသလို အာရံုမွာ ထင္ဟပ္လာခဲ့တယ္။


*


ေမွာင္လြန္းတဲ့ ညဟာ အဲဒီေန႔ကစလို႔ ကြၽန္မအတြက္ အျမဲ လျပည့္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ အေဖဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ၈ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔အတြက္ ကြၽန္မအိပ္ရာရဲ႕ မ်က္ႏွာၾကက္မွာ တိမ္ဆိုင္ေတြ အျပည့္တပ္ဆင္လို႔ လျပည့္ည မီးသီး ၀ိုင္းစက္စက္ေလးနဲ႔အတူ အဏုျမဴၾကယ္ေလး တပ္ဆင္ေပးခဲ့တယ္။ ညစဥ္ညတိုင္း အေဖနဲ႔အတူတူ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အေမနဲ႔အတူတူ ကြၽန္မေကာင္းကင္ကို ၾကည့္တယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ေကာင္းကင္ဟာ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ အျမဲ တစ္ရာသီပဲေပါ့။ ရက္ေပါင္း ၂၀ တိတိ ျပည့္တဲ့ တစ္ေန႔မွာ အေဖက တျခားဘ၀တစ္ခုကို ကြၽန္မထက္အရင္ သြားႏွင့္တယ္။ အဲဒီညမွာ တစ္ရာသီေကာင္းကင္ကေတာင္ မိုးေတြရြာေနတာ ကြၽန္မမ်က္၀န္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ သည္းသည္းမည္းမည္းပါပဲ။


ေနာက္ပိုင္း အေမလာတဲ့ ညေတြမွာ အေမနဲ႔အတူတူ ကြၽန္မ ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့အခါေတာ့ ကြၽန္မေကာင္းကင္ေပၚက အေဖနဲ႔အတူ စကားေတြေျပာတယ္။


"Hard times almost over. Hold on, keep going on, Light is coming soon"
အေဖဟာ ေကာင္းကင္ေပၚကေန ကြၽန္မကို ညတိုင္း အဲဒီလို အျမဲေျပာတတ္တယ္။
ဒုကၡေတြ ၿငိမ္းေအးၿပီး ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ဘ၀ခရီးကို ေလွ်ာက္စမ္း၊ ရပ္မေနနဲ႔။ ဆက္ၿပီးေလွ်ာက္ေနာ္၊ အလင္းေရာင္ လာေတာ့မယ္တဲ့။

ဆြံ႕အျခင္း ဆုိတဲ့ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ ဆည္းလည္းသံဟာ တစ္ခါတစ္ရံ ကြၽန္မဘ၀ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းကိုေတာင္ ေမွးမွိန္ေစပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ နာၾကည္းမုန္းတီးစိတ္ေတြဟာ အေဖ့ရဲ႕ေကာင္းကင္ေအာက္မွာေတာ့ က်ရွဳံးသြားစျမဲပါ။ ကြၽန္မဘ၀ လမ္းမေပ်ာက္ေစခ်င္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေမတၱာနဲ႔ အေဖ့ရဲ႕လမ္းျပၾကယ္ဟာ ကြၽန္မရဲ႕ ၿငီးေငြ႕စရာ အထီးက်န္ဘ၀ကို ေရွ႕ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔ကိုျမင္ရတိုင္း ကြၽန္မအတြက္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ လံုျခံဳမႈေတြ ေပးခဲ့ပါတယ္။


အေဖေျပာျပတတ္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ကြၽန္မ ၀င္ေရာက္ခံစားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူတို႔လိုမျဖစ္ရင္ေတာင္ ကြၽန္မဘ၀ အဓိပၸာယ္မဲ့ ေသဆံုးမသြားဖို႔ ကြၽန္မရဲ႕ လမ္းျပၾကယ္ေလးကို ကတိေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

*


ႈ I missed him terribly, though I know he would always be a part of me, together with the atomic star.

ဆရာ့ရဲ႕ ရြတ္ဆိုသံအဆံုးမွာ ဆရာဟာ ကြၽန္မကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ၿပီး ေညပာသမန လို႔ ေမးလာပါတယ္။ ကြၽန္မ ေခါင္းဆတ္ျပလိုက္တဲ့အခါ ဆရာက marker ကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ကြၽန္မကို ေပးတယ္။ ရင္ထဲမွာ က်န္ရွိေနတာေလးေတြကို whiteboard ေပၚ ကြၽန္မ ခ်ေရးလုိက္တယ္။


"How is he now? Where is he? I felt guilty for having doubts, but sometimes, I thought, faith is so hard. Atomic star built my faith for a life time"

AddThis Social Bookmark Button


 

© 2007 - Aye Chan Thu | Design by Amanda @ Blogger Buster